"Αν υπάρχουν μέσα μας πράγματα υπερβολικά μικρά για να τα δούμε, μήπως υπάρχουν απέξω μας πράγματα υπερβολικά μεγάλα για να τα πιστέψουμε;"
Ένας κρατούμενος της πτέρυγας των θανατοποινιτών σε μια φυλακή υψίστης ασφαλείας με μόνη διέξοδο από τη σκληρή καθημερινότητά του τις λέξεις που φαντάζεται, τον κόσμο που οικοδομεί χάρη στη δύναμη της γλώσσας. Ποτέ δεν κατονομάζεται ούτε και μαθαίνουμε ποτέ ποιο το έγκλημά του.
Δεν μιλά. Ακούει την ιστορία του Γιορκ, του κρατούμενου στο διπλανό κελί του οποίου η εκτέλεση έχει οριστεί χρονικά. Ακούει την κυρία, μια ερευνήτρια που προσπαθεί να ανασυνθέσει το παρελθόν του Γιορκ. Παρακολουθεί την κυρία να ερωτεύεται τον παπά και αναρωτιέται αν η αγάπη εξακολουθεί να είναι μια δυνατότητα σε αυτό τον κόσμο. Βλέπει τη διαφθορά και τον κίνδυνο καθώς η ένταση στους τοίχους της φυλακής κλιμακώνεται. Και περιμένει. Γιατί ακόμα και τα τέρατα έχουν μια ιστορία… ακόμη κι αν δεν μιλάνε για να τη διηγηθούν.
Ένα πραγματικά εξαιρετικό βιβλίο. Ένα απίστευτο πάντρεμα της ωμής βίας και της σκληρότητας με την ομορφιά που γεννά η φαντασία και τα ευγενικά συναισθήματα των ανθρώπων. Ένα βιβλίο που δεν διηγείται απλώς μια ιστορία κάποιου θανατοποινίτη και τις άθλιες συνθήκες της φυλακής και του μπουντρουμιού ή το αίσθημα του θανάτου που έρχεται και τίποτα δεν το εμποδίζει να είναι ισοπεδωτικό -ή και λυτρωτικό- αλλά ένα βιβλίο που έρχεται να μας διαβεβαιώσει πως όλοι οι άνθρωποι έχουν μέσα τους και καλή και κακή πλευρά, και σκληρότητα και ευγένεια, και εφιάλτες και όνειρα. Και ακόμη χειρότερα έρχεται να μας πείσει πως ακόμη και τα τέρατα δεν γεννήθηκαν τέρατα. Κάτι, κάποιος, κάποτε από όταν ήταν ακόμη αθώα παιδιά, έσπειρε μέσα τους τον σπόρο της κακίας που μετατράπηκε κάποτε σε φρικαλεότητα.
Κανένα άλλο βιβλίο και καμιά άλλη ιστορία δεν θα μπορούσε να μας μιλήσει καλύτερα για τα πράγματα που κρύβουν οι άνθρωποι μέσα τους, για τον τρόπο που αντιμετωπίζει ο καθένας τους (μας) τα πράγματα που συμβαίνουν. Κανένα άλλο βιβλίο δε θα μπέρδευε σε μια τέτοια ιστορία το καλό και το κακό και κανένας άλλος επίλογος δεν θα άφηνε με τέτοιο ερωτηματικό τον αναγνώστη. Τι είναι το καλό και τι είναι το κακό; Ποια οριακή γραμμή χωρίζει το καλό από το κακό; ποιο από τα δυο αυτά αφήνουμε να θεριεύει και να κάνει κουμάντο μέσα μας; και τα παιδιά; πόσο ευθύνονται οι μεγάλοι για τα παιδιά που θέριεψαν κι έγιναν αδυσώπητα τέρατα; ποιος τους γέννησε τέτοιον πόνο μέσα τους;
Ο συγγραφέας Donald Ray Pollock, είπε για τον μαγεμένο τόπο: "ένα από τα ομορφότερα, τρυφερότερα και από τα πλέον καθηλωτικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει στη ζωή μου". Δεν έχω παρά να συμφωνήσω. Δεν μου έχει τύχει ούτε εμένα να διαβάσω τέτοιο όμορφο βιβλίο. Δεν μου έχει τύχει να διαβάσω καμιά ιστορία για κανέναν άνθρωπο που τις τελευταίες στιγμές της ζωής του αφήνει πίσω του μοναχά μια λέξη: αγάπη! Δεν μου έχει ξανά τύχει να κλάψω. Όχι για τον θάνατο αλλά για την ελπίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου